Veilig aangekomen in Nanchang!

Daar zijn we dan!

Gistermiddag om half 3 Nederlandse tijd opgestegen en na twee overstappen zijn we half 3 Chinese tijd hier aangekomen, in Nanchang. De reis verliep soepel en rustig. We werden opgehaald door Xiaoying en haar man. Xiaoying is de Chinese begeleidster van ons onderzoeksproject. Zij heeft samen met mijn begeleider in Leiden, Hans, al eerder onderzoek gedaan naar de Japanse grasvogel en dan met name de effecten van latitude en klimaat op de zang. 

Met een bus gingen we opweg naar het hotel, waar zij sinds gisteren al verbleven (ze wonen zelf in het noorden van China, Harbin). Halverwege moesten we overstappen op een "lokale bus". Eenmaal uitgestapt werden we al door meerderen mensen benaderd en naar mijn idee begon er een discussie. Chinees volgen is nog niet zo mijn ding, maar hopelijk steek ik er gauw meer van op. Uiteindelijk bleek het een onderhandeling te zijn, wie ons voor het goedkoopste naar het hotel wilde brengen. Aangezien we twee grote koffers hadden, was het blijkbaar onvoordelig om met een andere openbaar vervoer bus te gaan. We stapten dus over in een klein bestelbusje. De koffers konden net naast elkaar in de achterbak, alleen de achterbank was maar voor 2 personen, want de helft was eruit gesloopt. Gordels waren er ook niet. Robin en ik keken onze ogen uit, wat een chaos op de weg. Strepen op het wegdek waren er wel, maar niemand leek zich daar iets van aan te trekken. En er is hier blijkbaar ook geen boete op toeteren, want om de haverklap werd er getoeterd. Ik denk dat dit een soort manier was om jezelf voorrang te verlenen, want onze chauffeur toeterde op los en kon overal net tussendoor schieten. Mensen en kinderen liepen gewoon over straat, tussen het drukke verkeer door. Het verbaasde me dat het allemaal goed ging.

Na een kwartier aangekomen in het hotel. Twee kamers erbij geboekt en voor het eerst met yens betaald. Daarna meteen weer op pad, want we moesten inkopen doen. Aanstaande maandag vertrekken we namelijk naar het onderzoekscentrum aan het Poyang meer. Dat ligt redelijk afgelegen en daar kunnen we een maand lang waarschijnlijk niet of nauwelijks boodschappen doen. Het is wel even wennen en ik weet niet of dat zal wennen, dat Robin en ik door veel mensen hier worden aangestaard, vanwege zijn lengte en mijn blonde haar denk ik. Op ons na, heb ik geen verder ook enkele westerling hier gezien.

Naar de markt, aan beide weerszijden van een ontzettend drukke straat. Hier heeft Xiaoying ons suikerriet laten proeven. Er staan lange rietstengels bij sommige kraampjes en je mag zelf een stuk riet uitzoeken, daar ga je voor bieden. Dan wordt de buitenkant eraf geschaafd en wordt het in stukken gehakt. Knagen als een knaagdier, zei ze en het zoete sap zuig je eruit. De harde en taaie stukjes spuug je uit. We gingen daarna naar een restaurant in de straat van het hotel. We werden begeleid naar een kamer waar één ronde tafel in stond en zes stoelen. We werden door de kok mee naar buiten geroepen en daar stond een grote koeling buiten met diverse producten erin. We mochten ons gerecht samenstellen, waaronder een lokale delicatesse van gras en varken, vissenkop met tofu en een zeer heet gerecht. Xiaoying vertelde ons dat er in heel China erg divers wordt gegeten, zo staat Nanchang bekend om haar hete (spicey) gerechten, terwijl in Harbin de worstjes (sausages) vanwege Russische invloeden delicatesse zijn. Uiteraard kregen we stokjes (en geen mes en vork meer zoals in het vliegtuig). Dat was even wennen, maar na wat handig tips en trics en vooral te oefenen met pinda’s, heb ik het al aardig onder de knie. Alles werd gedeeld en het was erg lekker.

Omdat het hier 7 uur later is, was het een korte dag vandaag. Terwijl de auto’s vrolijk verder toeteren, ga ik proberen te slapen. Welterusten!