Dag 61: Laatste dag in Panjin

Vannacht heerlijk geslapen en ik werd weer precies voor m'n wekker wakker, daar blijf ik me toch wel over verbazen, aangezien de wekker vanmorgen op 04:15 stond. Opgestaan en mijn wandelschoenen aangetrokken. Ik merk wel dat die de afgelopen twee maanden flink gebruikt zijn. Inmiddels één veter vervangen (in Harbin een nieuwe gekocht, omdat de oude helemaal uit elkaar was gevallen, strikt toch niet zo lekker). Verder veel gebruikssporen en verkleuringen van modder uit drie verschillende provincies van China. Wat een reis hè. 

Ik keek naar buiten en het zag er stukken beter uit dan gisteren. En dus gingen we op pad. Het hek was dicht, maar we hadden met de vertaal app gisteren al even vertaald dat we vroeg op pad moesten. Ze zeiden dat het hek niet op slot zou gaan. Helaas zat ie wel op slot en moesten we Uncle wakker maken. Heel zachtjes op het raam geklopt en de sleutels werden door het raampje doorgegeven. 

En daar gingen we weer met de bamboe stok van bijna 4 meter lang (geen pretje om daarmee langs de snelweg te lopen, na iedere vrachtwagen krijgt de stok zo een opdonder van de wind). Gelukkig durfde Robin dit wel aan. Ook was er zo vroeg nog nauwelijks iemand op de weg, dus dat verliep soepel.

We liepen weer naar locatie 1, omdat dat experiment over moest. Gelukkig was het experiment uitvoerbaar met de wind die er was en zaten allebei de recorders in de groene zone (en niet de rode, wat het geval is bij teveel wind). Maar ik durfde nog niet te vroeg te juichen, want we moesten nog wel even door en de wind zal alleen maar harder worden naarmate de ochtend vordert. 

Het was soms een uitdaging om door het dichte riet te komen. Vooral wanneer er aan beide kanten water was, hield ik mijn hart (en vooral de apparatuur van een behoorlijk kapitaal) vast. Dat de speaker daar op 3 meter hoogte aan de bamboe stok liep te bungelen, vond ik ook niet zo een prettig idee. De stok hoefde maar naar links of rechts te vallen en het was gedaan. Maar ik zal vast verklappen dat dat na alle 40 opnames niet gebeurd is. Ja, het is gelukt! We hebben het volledige transmissie experiment afgerond. 

Voor het ontbijt hebben we er 24 gedaan (4 opnames op 6 locaties) en na de lunch nog eens 16 (4 opnames op 4 locaties). Zo en was hadden we een honger, toen we om iets na half 8 aankwamen. We hadden er al bijna een halve dag opzitten haha. Daardoor extra genoten van het ontbijt.

Na het ontbijt was de wind flink toegenomen dus namen we tijd om de opnames even te bekijken. Die zagen er, voor zover we nu konden zien, prima uit. Geen rode strepen en dat was voor nu het belangrijkste, vanwege de wind. Ook was ik vast begonnen met mijn helft van de koffer in te pakken. Ook hadden we diverse spullen die we hier achter willen laten: shampoo, kaplaarzen, rollen WC papier en kledinghangers. We vertaalden via de telefoon of Antie en Uncle de spullen wilden overnemen en doordat ze alles meteen aannamen, namen wij aan dat ze het goed konden gebruiken.

Het was al snel tijd voor lunch en we werden nog even door Antie op de foto gezet. Dat bracht ons op het idee om nog even een groepsfoto te maken. Dus na de lunch verzamelden we op de binnenplaats voor het veldstation voor een foto. We hadden ons verzoek even vertaald.

Na de groepsfoto lieten ze diverse Chinese zinnen op de telefoon zien. Hmm.. Daar konden wij helaas weinig van maken. Maar Happy gebaarde dat we bij hem in de auto moesten stappen. Uhm, oke? Hij gebaarde vogels, dus we zouden wel iets van vogels gaan kijken. Het bizarre hier is dat de deze snelweg geen uit of invoegstroken heeft. De oprit van het veldstation staat haaks op de snelweg. Je kunt zowel rechts als linksaf slaan. We gingen linksaf en moesten daarvoor de rechter rijbaan oversteken. Hoe kun je ooit genoeg vaart krijgen om je tussen dit verkeer te voegen? Oké, niet dus. De auto's achter ons toeterden (zoals altijd hier) driftig. En langzaam trokken we op. Maar al snel ging hij weer in de rem en stak hij weer de snelweg weer over om het rechterpad dat wij altijd liepen in te slaan. Waar gingen we naartoe?

We stopten bij één van de cabines die daar was neergezet. Altijd als we voorbij liepen werd er druk naar ons geblaft door een klein hondje die bij het gezelschap hoort. Maar auto's zijn blijkbaar geen indringers, want toen we uitstapten, werden we deze keer vriendelijk en kwispelend begroet door de hond. Er kwamen twee studentes uit de cabine. Ze spraken Engels! Ze vertelden over hun onderzoek en wij deden hetzelfde. Zij doen onderzoek naar een mees soort die ook in dit gebied leeft. En dan met name naar het nestelgedrag. De camera's met gigantische lenzen kwamen weer tevoorschijn. Ze lieten ons foto's zien van de vogels die het nest aan het bouwen waren. En wat wel erg toevallig was, is dat één van de studentes volgend jaar naar Groningen gaat, om daar aan de universiteit haar phd te halen. Ze zal dus vier jaar in Nederland wonen. Hoe toevallig! 

Na deze leuke, spontane ontmoeting gingen we terug en pakten we de spullen om de andere zestien opnames te maken. Waar het vanmorgen nog fris was, was het nu warm en erg aangenaam. De frisse wind maakte dat het niet te heet was. En na ruim anderhalf uur in het veld, was dit onderzoek afgerond. Nu kunnen we met een tevreden gevoel naar huis. Helaas geen grasvogels meer gespot. Omdat we bij dit experiment deels onze opnames uit Nanchang gebruikten, hoopte ik stiekem op een reactie vanuit het riet. En zo vlak voor het weg gaan, was het mooi geweest om onze vogel nog even te zien. Maar voor Robin misschien wel dubbel, omdat hij dan liever nog een week zou blijven om zijn deel van het onderzoek af te ronden. Het was ook helemaal goed zo. 

Tijdens het opnemen nog prachtige purperreigers en kiekendieven zien zweven boven de rietvelden. Maar daar kon ik niet teveel aandacht aan geven, want mijn microfoon draaide alweer de verkeerde kant op.  

Daarna liepen we terug. De laatste keer over de snelweg (alleen morgen nog even oversteken om de bus te nemen). Het tweede bizarre ding aan deze snelweg, is dat mensen gewoon stoppen en achteruitrijden, ja je leest het goed. Iedere keer als we er liepen, stopten er wel een paar auto's naast ons. Ik kon ze natuurlijk niet verstaan, maar ik denk dat ze een lift aanboden. Bu xie xie, zeiden we dan (nee, dankjewel). Sommigen reden eerst straal voorbij, trapten vervolgens hard op de rem en reden een stuk achteruit. Wij zwaaiden al dat we geen lift wilden, maar dit wilden ze toch nog even mondeling bevestigd hebben. Ook veel mensen die stopten of langzaam naast ons gingen rijden om ons te filmen of te fotograferen. Het blijft zo een gek idee. 

Omdat de wandelschoenen nu wel in de koffer konden, heb ik de laatste dingen ingepakt en heb ik nog even voor de laatste keer hier gedoucht. Heb je dat ook altijd, als je ergens voor het laatst bent, dat je bij alles gaat bedenken: hé dit is de laatste keer. Gekke tik misschien. 

Mijn kamer even aangeveegd en avond gegeten. Antie had zich uitgesloofd voor ons laatste avondmaal. Er was eend, een hele vis en nog andere vis, vlees en groente gerechten. Ik merk dat ik voorzichtig blijf, omdat ik het niet zie zitten om weer met buikgriep te reizen. Maar er werd van alles bij me opgeschept, dus ik hoop dat het goed gaat. 

En toen was het alweer bijna tijd voor bed. De dag was vroeg begonnen, dus ik ga lekker op tijd slapen. Morgen alweer het laatste blog, hopelijk gaat dat lukken vanuit het hotel op het vliegveld. Voor nu, fijne middag en tot morgen op mijn blog, maar tot heel gauw in NL! Laatste keer liefs uit Panjin.