Dag 62: Laatste dag in China
Gisteren al heerlijk om 20 uur in slaap gevallen. Daardoor werd ik vanmorgen al om half 6 wakker. Maar nog even lekker gelezen en rustig aan de laatste dingetjes ingepakt. Antie had rekening gehouden met ons vertrek, om 7 uur zaten we al aan het ontbijt. En voor de laatste keer genoten van de heerlijke rijstsoep, de gezouten en gebakken pinda's en de andere gerechten.
Toen ik na het ontbijt nog even m'n tanden ging poetsen, zag ik de Hop weer scharrelen tussen de aarde in de achtertuin. Ik heb naar hem gekeken, tot hij weer een grote kever had gevonden en daarmee tussen z'n snavel (inderdaad net twee Chinese eetstokjes, Ingrid) weg vloog.
We bedankten de leider voor ons verblijf en zette om half 8 alle spullen beneden. Om 8 uur zou de bus richting het treinstation vertrekken. Antie liet ons nog wat foto's van de bruiloft van haar dochter zien, ook kwamen er lieve foto's van haar kleinkindje (die we vorige week hadden ontmoet) voorbij, die een hele fotoshoot had gehad.
We namen afscheid van Uncle en de lieve honden. Met Happy en Antie staken we de snelweg over en wachtten we lekker in het zonnetje op de bus. Dat duurde even, uiteindelijk kwam hij om 20 over 8 aanrijden. Antie vertelde aan de vrouw van de kaartjes waar we naartoe moesten (de eindhalte) en we bedankten haar en Happy. Het was goed vol in de bus, maar ik kon gelukkig nog naast een mevrouw voorin zitten en Robin vond een plek helemaal achterin. Daar begonnen twee mannen druk Chinees tegen hem te praten. Robin probeerde uit te leggen dat hij het niet kon verstaan, maar ze hebben de hele weg naar het station tegen hem aangekletst. Soms is een luisterend oor genoeg toch? Haha.
Ik werd door de vrouwen om me heen aangekeken en ze wilden allemaal een foto. Dat ging weer onwijs geheimzinnig. Dan deden ze net of ze een foto van de omgeving maakte en zo werd de telefoon langzaam naar mij toegedraaid. Als ik dan keek, ging die weer snel de andere kant op. Het blijft bijzonder.
Het was, zoals alle bussen hier, een oude bus en vooral met optrekken kon je horen dat hij er moeite mee had. Hard ging hij ook niet, gelukkig maar want niemand droeg een gordel. Langs de weg, zoals ik eerder schreef, waren geen bushaltes. Iedereen die naast de weg stond en z'n hand opstak, werd opgepikt. De deur moest iedere keer handmatig door de ticket mevrouw open en dicht gedaan worden. Dat ging ook erg stroef. Iedereen vond wel een plekje, al was het tegen de chauffeur z'n stoel aan of half op de bank van een ander. Het pastte allemaal precies.
Ik had nu pas door dat ik de heenreis naar het veldstation echt alleen maar slapend heb doorgebracht. Alles was nieuw. Ontzettend veel industrie en met name oliemaatschappijen. Op sommige stukken stonden wel 50 jaknikkers op een rij. Allemaal gingen ze synchroon op en neer.
Als er weer iemand uit de bus moest stappen, ging de deur al open terwijl de bus nog reed. De bus vertraagde en terwijl hij stapvoets reed, stapten de passagiers uit. Gelukkig moesten wij naar de eindbestemming en hadden we alle tijd om de koffer en tassen uit de bus te tillen.
Na ruim een uur waren we er, ik zag aan het einde van de weg het treinstation al verschijnen. We stapten uit en liepen naar de ticket office. Er stonden lange rijen, maar we waren al snel aan de beurt. Ik gaf m'n telefoon met onze E-tickets erop en we gaven onze paspoorten af. We kregen de tickets en liepen naar de ingang.
Daar moesten we weer door de beveiliging. Koffers en de drie rugzakken op de band. Daarna door een poortje en we werden gefouilleerd. We konden snel doorlopen en zochten de juiste vertrekhal. Die was boven. Gelukkig waren er roltrappen en we werden verwezen naar de wachtruimte. Omdat dit een tussenstation is, kun je niet 20 minuten van tevoren de trein in. We kochten lunch en moesten daarna de koffer openmaken. Nog een controle. Even werd er gediscussieerd over de twee deodorant flessen van Robin en over mijn schaar (die ik voor de armbandjes knopen had meegenomen). Maar het kwam er op neer dat het toch goed was. De koffer ging weer dicht en dat ging een stuk makkelijker met al die handen.
Om iets voor 11 konden we het perron op en vertrokken we, stipt op tijd, om 11:06. Al op het treinstation was ons een klein jongetje opgevallen die naar ons keek. Zijn moeder moedigde hem aan om "hello" te zeggen, maar hij was erg verlegen. In de trein bleek hij in dezelfde coupé te zitten en slechts twee rijen achter ons. En even later kwam hij, na aanmoediging van z'n ouders naar ons toe. Hij sprak perfect Engels en vroeg ons naar onze namen, leeftijd en waarom we in China waren. Zijn Engelse naam was Howard en hij was 7 jaar oud. We hadden een kort, maar leuk gesprekje en daarna leek hij trots op zichzelf dat hij ons toch benaderd had.
De treinreis verliep heel relaxt en deed er drie kwartier korter over dan de heenreis van Beijing naar Panjin. Ruim 4 uur. In de trein is het koel, maar ook de buitentemperatuur wordt aangegeven en die gaf al aan dat het 32 graden buiten was. Gelukkig had ik een korte broek in mijn rugzak meegenomen en wisselde ik een kwartier voor aankomst van broek in het toilet.
Om iets voor half 4 kwamen we aan in het drukke en warme Beijing. Maar het voelde vertrouwd, omdat we hier ruim een week geleden ook liepen. We kenden de weg en we liepen naar de ook inmiddels bekende metro. Op naar het instituut van Zoölogie.
De warmte kwam ons meteen tegemoet toen we uit de trein stapten. De zon brandde toen we naar het metrostation aan de andere kant van het plein liepen. Het werkte hier iets anders, we konden geen tickets via de automaat kopen, maar via een ticket office. Gelukkig begreep de mevrouw achter het raampje "Olympic Green" en kregen we twee metro kaartjes. Daarna in de rij voor de douane. Weer moest alle bagage op de loopband. Daarna stapten we op onze vertrouwde metrolijn 2, die ons twee weken geleden iedere dag weer naar het hotel bracht.
Het duurt nog even voor we bij Jiani zijn. Het instituut ligt buiten het oude centrum. We moesten dan ook na 8 haltes overstappen op een andere metrolijn. Daar gingen we weer met alle bagage. Gelukkig namen we vanaf het instituut een taxi naar het hotel.
Na een uur waren we bij het instituut Zoölogie. Weer naar de derde verdieping en daar stond in kamer 314 de grote koffer al op ons te wachten. We pakten de spullen deels over. En gingen met Jiani nog even naar de supermarkt om wat laatste dingen te kopen. Daarna werden we door haar op een taxi gezet en reden we in 40 minuten naar het hotel op het vliegveld.
We checkten in en zaten tegen 20 uur in het restaurant voor ons laatste avondmaal in China. Niet heel bijzonder, maar ik vroeg me wel af wanneer ik weer rijst zal eten. Zal ik dat 2 of 3 keer per dag rijst erin houden? Of ben ik zo weer gewend aan het brood? Geen idee!
We zijn dus veilig in het hotel aangekomen en buiten zou er een zandstorm aan de gang zijn, gelukkig is de kamer goed geluiddicht en ondervinden we daar morgenochtend met de vlucht hopelijk geen hinder van. De wekker om 3 uur en daarna om half 7 lekker verder slapen in het vliegtuig.
Ik zal van het weekend nog een laatste keer schrijven hoe de thuiskomst was en hoe het is om weer thuis te zijn. Het zal weer even wennen zijn om niet elke avond in bed mijn belevenissen op te schrijven. Ik heb ontzettend genoten van alle berichtjes die jullie als trouwe lezers weer iedere dag plaatsten, heel erg bedankt voor het meereizen!
Voor jullie een fijne middag! En nu echt, tot morgen!! Voor de laatste keer, veel liefs uit China!
Toen ik na het ontbijt nog even m'n tanden ging poetsen, zag ik de Hop weer scharrelen tussen de aarde in de achtertuin. Ik heb naar hem gekeken, tot hij weer een grote kever had gevonden en daarmee tussen z'n snavel (inderdaad net twee Chinese eetstokjes, Ingrid) weg vloog.
We bedankten de leider voor ons verblijf en zette om half 8 alle spullen beneden. Om 8 uur zou de bus richting het treinstation vertrekken. Antie liet ons nog wat foto's van de bruiloft van haar dochter zien, ook kwamen er lieve foto's van haar kleinkindje (die we vorige week hadden ontmoet) voorbij, die een hele fotoshoot had gehad.
We namen afscheid van Uncle en de lieve honden. Met Happy en Antie staken we de snelweg over en wachtten we lekker in het zonnetje op de bus. Dat duurde even, uiteindelijk kwam hij om 20 over 8 aanrijden. Antie vertelde aan de vrouw van de kaartjes waar we naartoe moesten (de eindhalte) en we bedankten haar en Happy. Het was goed vol in de bus, maar ik kon gelukkig nog naast een mevrouw voorin zitten en Robin vond een plek helemaal achterin. Daar begonnen twee mannen druk Chinees tegen hem te praten. Robin probeerde uit te leggen dat hij het niet kon verstaan, maar ze hebben de hele weg naar het station tegen hem aangekletst. Soms is een luisterend oor genoeg toch? Haha.
Ik werd door de vrouwen om me heen aangekeken en ze wilden allemaal een foto. Dat ging weer onwijs geheimzinnig. Dan deden ze net of ze een foto van de omgeving maakte en zo werd de telefoon langzaam naar mij toegedraaid. Als ik dan keek, ging die weer snel de andere kant op. Het blijft bijzonder.
Het was, zoals alle bussen hier, een oude bus en vooral met optrekken kon je horen dat hij er moeite mee had. Hard ging hij ook niet, gelukkig maar want niemand droeg een gordel. Langs de weg, zoals ik eerder schreef, waren geen bushaltes. Iedereen die naast de weg stond en z'n hand opstak, werd opgepikt. De deur moest iedere keer handmatig door de ticket mevrouw open en dicht gedaan worden. Dat ging ook erg stroef. Iedereen vond wel een plekje, al was het tegen de chauffeur z'n stoel aan of half op de bank van een ander. Het pastte allemaal precies.
Ik had nu pas door dat ik de heenreis naar het veldstation echt alleen maar slapend heb doorgebracht. Alles was nieuw. Ontzettend veel industrie en met name oliemaatschappijen. Op sommige stukken stonden wel 50 jaknikkers op een rij. Allemaal gingen ze synchroon op en neer.
Als er weer iemand uit de bus moest stappen, ging de deur al open terwijl de bus nog reed. De bus vertraagde en terwijl hij stapvoets reed, stapten de passagiers uit. Gelukkig moesten wij naar de eindbestemming en hadden we alle tijd om de koffer en tassen uit de bus te tillen.
Na ruim een uur waren we er, ik zag aan het einde van de weg het treinstation al verschijnen. We stapten uit en liepen naar de ticket office. Er stonden lange rijen, maar we waren al snel aan de beurt. Ik gaf m'n telefoon met onze E-tickets erop en we gaven onze paspoorten af. We kregen de tickets en liepen naar de ingang.
Daar moesten we weer door de beveiliging. Koffers en de drie rugzakken op de band. Daarna door een poortje en we werden gefouilleerd. We konden snel doorlopen en zochten de juiste vertrekhal. Die was boven. Gelukkig waren er roltrappen en we werden verwezen naar de wachtruimte. Omdat dit een tussenstation is, kun je niet 20 minuten van tevoren de trein in. We kochten lunch en moesten daarna de koffer openmaken. Nog een controle. Even werd er gediscussieerd over de twee deodorant flessen van Robin en over mijn schaar (die ik voor de armbandjes knopen had meegenomen). Maar het kwam er op neer dat het toch goed was. De koffer ging weer dicht en dat ging een stuk makkelijker met al die handen.
Om iets voor 11 konden we het perron op en vertrokken we, stipt op tijd, om 11:06. Al op het treinstation was ons een klein jongetje opgevallen die naar ons keek. Zijn moeder moedigde hem aan om "hello" te zeggen, maar hij was erg verlegen. In de trein bleek hij in dezelfde coupé te zitten en slechts twee rijen achter ons. En even later kwam hij, na aanmoediging van z'n ouders naar ons toe. Hij sprak perfect Engels en vroeg ons naar onze namen, leeftijd en waarom we in China waren. Zijn Engelse naam was Howard en hij was 7 jaar oud. We hadden een kort, maar leuk gesprekje en daarna leek hij trots op zichzelf dat hij ons toch benaderd had.
De treinreis verliep heel relaxt en deed er drie kwartier korter over dan de heenreis van Beijing naar Panjin. Ruim 4 uur. In de trein is het koel, maar ook de buitentemperatuur wordt aangegeven en die gaf al aan dat het 32 graden buiten was. Gelukkig had ik een korte broek in mijn rugzak meegenomen en wisselde ik een kwartier voor aankomst van broek in het toilet.
Om iets voor half 4 kwamen we aan in het drukke en warme Beijing. Maar het voelde vertrouwd, omdat we hier ruim een week geleden ook liepen. We kenden de weg en we liepen naar de ook inmiddels bekende metro. Op naar het instituut van Zoölogie.
De warmte kwam ons meteen tegemoet toen we uit de trein stapten. De zon brandde toen we naar het metrostation aan de andere kant van het plein liepen. Het werkte hier iets anders, we konden geen tickets via de automaat kopen, maar via een ticket office. Gelukkig begreep de mevrouw achter het raampje "Olympic Green" en kregen we twee metro kaartjes. Daarna in de rij voor de douane. Weer moest alle bagage op de loopband. Daarna stapten we op onze vertrouwde metrolijn 2, die ons twee weken geleden iedere dag weer naar het hotel bracht.
Het duurt nog even voor we bij Jiani zijn. Het instituut ligt buiten het oude centrum. We moesten dan ook na 8 haltes overstappen op een andere metrolijn. Daar gingen we weer met alle bagage. Gelukkig namen we vanaf het instituut een taxi naar het hotel.
Na een uur waren we bij het instituut Zoölogie. Weer naar de derde verdieping en daar stond in kamer 314 de grote koffer al op ons te wachten. We pakten de spullen deels over. En gingen met Jiani nog even naar de supermarkt om wat laatste dingen te kopen. Daarna werden we door haar op een taxi gezet en reden we in 40 minuten naar het hotel op het vliegveld.
We checkten in en zaten tegen 20 uur in het restaurant voor ons laatste avondmaal in China. Niet heel bijzonder, maar ik vroeg me wel af wanneer ik weer rijst zal eten. Zal ik dat 2 of 3 keer per dag rijst erin houden? Of ben ik zo weer gewend aan het brood? Geen idee!
We zijn dus veilig in het hotel aangekomen en buiten zou er een zandstorm aan de gang zijn, gelukkig is de kamer goed geluiddicht en ondervinden we daar morgenochtend met de vlucht hopelijk geen hinder van. De wekker om 3 uur en daarna om half 7 lekker verder slapen in het vliegtuig.
Ik zal van het weekend nog een laatste keer schrijven hoe de thuiskomst was en hoe het is om weer thuis te zijn. Het zal weer even wennen zijn om niet elke avond in bed mijn belevenissen op te schrijven. Ik heb ontzettend genoten van alle berichtjes die jullie als trouwe lezers weer iedere dag plaatsten, heel erg bedankt voor het meereizen!
Voor jullie een fijne middag! En nu echt, tot morgen!! Voor de laatste keer, veel liefs uit China!
Byebye.