Dag 2: Sightseeing in Nanchang

Na een onrustig nacht ging de wekker om kwart over 7 (01:15 uur Nederlandse tijd). Dat was moeilijk opstaan, ik was net diep in slaap gekacheld. Maar gelukkig was het al licht buiten, dat helpt bij het wakker worden. Xiaoying en haar man namen ons mee naar een lokaal eethuisje om te ontbijten. En nee, geen beschuit met hagelslag meer: noedels met ei en groenten. Mijn lichaam stond nog in slaap stand en van honger was geen sprake. Om in het ritme te komen leek het me toch handig om te ontbijten. De rijstnoedels zijn typisch voor hier in Zuid China, Xiaoying vertelde dat zij het ook hier voor het eerst aten. Je kunt kiezen tussen twee bereidingswijzen van de noedels: gebakken of gekookt in water, Robin en ik kozen voor de gebakken noedels. Met stokjes eten gaat gelukkig al een stuk beter. De stokjes meer horizontaal houden en scheppen. Halverwege het ontbijt kwam er een vrachtwagen langs die liters water voor zich uit straalden en op die manier de straat schoonmaakte. Ook deze was hard aan het toeteren tegen de bromfietsen die voor hem reden, zij hielden allemaal hun voeten omhoog, zodat de stralen hen niet nat zouden maken. Het was een bizar gezicht. Na het ontbijt liepen we naar de bushalte aan de overkant van de straat. Daar schrok ik even van een Chinese luide mechanische stem die uit een "tuctuc" kwam. Dit gebeurt wanneer een "tuctuc" hier achteruit rijdt, vergelijkbaar met het gepiep van de vrachtwagens in NL wanneer deze achteruit rijden. Voor de bus hoefden we maar 2 yen te betalen, wat ongeveer 2/7 euro is. Alles is hier heel goedkoop. Doordat 1 yen, +/- 7,2 euro is, lopen we met een hele stapel yens op zak. Thuis vind ik mijn portemonnee erg groot, maar nu kan ik het zeker waarderen.

​Het was een uur met de bus naar de tempel. Wat ik wonderbaarlijk vond, aangezien de tempel nog in dezelfde stad stond. De steden hier zijn dus erg groot en alles is over een groot oppervlak verspreid. Dat er hier meer dan 5 miljoen inwoners wonen, is op straat niet te merken. Het is wel druk, maar geen mensenmassa's. Ik denk dat dat ook komt door het grote oppervlak. Wolkenkrabbers staan hier verspreid met grote ruimtes ertussen.

Onderweg naar de tempel Tengwang liepen we door winkelstraten. Ons hotel staat in één van de buitenwijken van Nanchang en waar we nu doorheen lopen, was echt het centrum. Winkels aan de weg bestonden uit kleine hokjes van ongeveer 4x4x4 meter. Veel Chinees servies gezien, wat hier "China" wordt genoemd, die benaming was nieuw voor mij. Prachtige beschilderingen op het theeservies, de vazen en thermoskannen. Vaak wordt de natuur, waaronder vogels, de goudvis en bloemen hierop afgebeeld, maar ook Chinese dames zijn gewild als beschildering op servies. Wij hebben gisteren meteen een thermoscan aangeschaft, omdat het water hier niet drinkbaar is. In het hotel is in iedere kamer standaard een waterkoker aanwezig en ook in de restaurants kun je vaak gratis gekookt water krijgen.

Verderop werden we uitgenodigd door een man om zijn antiek winkel te bekijken. Hij had prachtige oude Chinese deuren van hout met ingesneden kunstwerken en andere antieke Chinese kunst in zijn winkel. Er lag denk ik overal wel 2 cm stof op. Ze hechten hier minder (of misschien op een andere manier) waarde aan hygiëne. Ook in de lokale eethuisjes waar wij zijn geweest zou Gordon Ramsay denk ik niet bepaald blij zijn. Maar het eten is heerlijk. Het is vrij neutraal qua smaak, waardoor je de smaken van het vlees en groentes goed proeft.

In een volgende winkel waar we naar binnen gingen, verkochten ze theepotten gemaakt van rode aarde. Onderweg van het vliegveld naar het hotel werd er op verschillende plekken gewerkt aan de weg en kon je zien hoe rood de aarde hier is. Er werd ons verteld dat je deze theepotten alles in deze winkel kunt kopen. Een ander bijzonder ding wat ik voor het eerst zag, was een tea pet. Ik heb er geloof ik geen foto van gemaakt, maar als je "Chinese tea pet" Googled kun je genoeg voorbeelden ervan zien. Het zijn kleine beeldjes waarover je de eerste keer de theepot leeggiet. Dit is puur voor het genot. Dus je doet losse thee in een theepot en schenkt dit de eerste keer leeg over zo een beeldje. Sommige beeldjes zwellen dan op en worden groter. We werden uitgenodigd door de eigenaar van het winkeltje om te zitten en met hem zijn thee te proeven. Op de verpakking van de thee staat: 1 jaar, 3 jaar en 7 jaar. Na 1 jaar is de thee te drinken, na 3 en 7 jaar is het te gebruiken als medicijn. We kregen verschillende theesoorten te proeven, waaronder rode thee. Het zetten van thee is hier een heel ritueel. Er stonden wel drie verschillende theepotten op het thee tableau. Eerst werd alles met gekookt water afgespoeld, waarna wij allen een klein glazen kommetje kregen. Daarna werd de thee in één van de potten gestopt en deed hij er kokend water bij. De eerste keer ging de hele inhoud van de pot (behalve de blaadjes) over de tea pet. Daarna werd er nog een keer heet water ingedaan en werden onze glaasjes gevuld. We leerden van Xiaoying dat je hier in Zuid China met een gebaar kunt bedanken als iemand eten of drinken voor je neerzet of inschenkt. Je tikt met een licht gekromde hand twee keer op de tafel naast het glas of de kom die je hebt gekregen. Hierbij kun je nog xiè xiè​ zeggen, wat bedankt betekend. Het was heerlijke thee. Xiaoying vertelde ons dat dit de echte Chinese thee is, omdat de theeplant volgroeid is voordat deze geoogst wordt. Terwijl dat voor de Chinese thee die je hier in de supermarkt kunt kopen niet het geval is. Ik denk dat we uiteindelijk wel anderhalf uur thee hebben gedronken en hij bleef maar bijschenken. Ook liet hij ons op een gegeven moment een thee uit zijn eigen collectie proeven (die niet te koop was). Het was thee die 300 jaar oud was, erg sterk en heel lekker. Ook al konden we niks van het gesprek met de zeer gastvrije eigenaar verstaan (Xiaoying vertaalde af en toe wat voor ons), het was een mooie ervaring. Weer de regen in (dat was al de hele ochtend bezig) en niet een paar druppels, maar het kwam met bakken uit de hemel. Gelukkig waren we goed uitgerust met een paraplu van Xiaoying, waterdichte jassen en wandelschoenen. De temperatuur was verder goed (+/- 24 C).

Daar kwam de prachtige tempel in zicht. Het was een gigantisch terrein met indrukwekkende Chinese oude gebouwen. Tengwang Pavilion (ookwel Yellow Cranix Tower en Yueyang Tower) is gebouwd in 653 AD en ligt prachtig aan de Yangtze rivier. Het is maar liefst 28 keer gerenoveerd en verbouwd geweest, waarvan de laatste keer in 1989 was. Overal in China en ook voor deze tempel stonden twee leeuwen, een man en een vrouw. De mannelijke leeuw heeft altijd een bal bij zich of onder zijn poot, terwijl de vrouwelijke leeuw een jong leeuwtje bij zich heeft. Hiernaast waren er nog veel andere dieren als standbeelden te zien. Zo ook een kraanvogel en schildpad in één, wat samen voor "langdurig leven" staat.

Alle verdiepingen van de tempel waren tentoongesteld waarin o.a. prachtige klederdracht, instrumenten, schilderijen, betegeling, plafond mozaïeken en lampen te zien waren. Alles was heel kleurrijk en overal kwam weer de natuur tevoorschijn. Boven was een prachtig uitzicht over de rivier en de skyline van Nanchang.

Na deze zeer indrukwekkende tour door de tempel, was het tijd voor lunch. Het eerste eethuis waar we naar binnen gingen, was te duur en onderhandelen werkte niet. De tweede was een stuk goedkoper en zag er volgens Xiaoying goed uit. Hier hebben we heerlijk geluncht. Ik koos voor de rijst met gedroogd varkensvlees en een groene groente (Xiaoying wist de Engelse naam niet en zei dat het niet in Nederland voorkomt). Robin koost voor rijst met tomaten en ei, iets typisch Zuid Chinees zei Xiaoying. Ook vertelde ze dat het eten normaal erg heet is in deze provincie, maar voor ons vroeg ze bij elk restaurant of ze er geen peper in wilden doen. Ze zei dat dit ook een goede test is om te zien of de kok echt kan koken, omdat normaal gesproken de peper de smaak overneemt. Rijst is een grotere uitdaging met stokjes, maar het ging wederom goed. Een portie is enorm en voor mij nogal veel. Voor Robin kwam dit wel goed uit, die heeft de overgebleven helft van mij opgegeten.

​Op de terugweg naar de bus, kwam ik veel elektriciteitsdraden tegen die hier erg los boven de straten hangen. Af en toe hangt er zelf een afgebroken losse bijna op de grond. Dus erg oppassen waar je loopt. Overal in de stad zijn ze bedekt met nepbloemen en nepklimplanten. Dit was iets wat ik nog nooit had gezien. Daarnaast was het ook oppassen voor auto's die door de grote plassen reden, omdat die je zomaar helemaal nat konden maken. Xiaoying zei dat we al snel die reflex van opzij springen als er een auto voorbij komt rijden wel aan zullen leren.

Onderweg kwamen we ook een tentje tegen waar ze zoete etenswaren verkochten. Ze bestelde voor ons typisch Zuid Chinese gerechten. Zo kreeg ik een soort melkpudding met aardbeien gelei eroverheen en Robin vloeibare melk met een zwarte vrucht erin. Beiden totaal anders van wat wij gewend waren qua zoetigheid.

We zaten nog erg vol bij de tijd dat we bij het hotel aankwamen en waren erg moe. Ik merk dat vooral mijn lichaam moeite heeft om in dit ritme te komen. We besloten niet meer uiteten te gaan en lekker uit te rusten en vroeg te gaan slapen. Morgen namelijk al om 5 uur opstaan om de bus naar het onderzoekscentrum (Jishan field station, Nanji village, Xinjian Countryside, Nanchang city, Jiangxi Province) in het natuurreservaat te gaan. Ik ben erg benieuwd. Van groen en vogels is hier in de stad niet veel te zien, dus ik verheug me erg op de natuur en vogels daar. Vandaag alleen een paar koolmezen, eenden en kwikstaart gespot.

Gek om te bedenken dat het in NL nog licht en midden op de dag is en ik nu ga slapen in het al donkere Nanchang. Slaap lekker allemaal!