Dag 5: Pilots en regenkleding

Vanmorgen rond half 8 wakker, ik begin al aardig in het ritme te komen. Om 9 uur pas ontbijten. Ik werd wakker met nog steeds een gloeiend gezicht. Toen ik in de spiegel keek had ik een blaar om m'n wang zitten. Wat stom dat we gister zonnebrand en m'n pet vergeten zijn... Vanaf nu altijd in m'n rugtas. Ik heb hem maar afgeplakt en met betadine ingesmeerd in de hoop dat hij niet gaat infecteren. Met een pleister erop kan ik er tenminste ook niet aan zitten.

Daarna begonnen in één van de 65 boeken die op mijn ereader staan. Om 9 uur ontbeten met een rijstsoepje en wat restjes van gisteren. Toen Robin en ik eerst in de rijstkoker keken, dachten we beiden dat de rijst nog gekookt moest worden omdat er zoveel water bij zat. Maar dit bleek de bedoeling, rijstsoep. Het had niet zoveel smaak, mijn voorkeur ging toch uit naar de noedels met gebakken ei die we gisteren als ontbijt aten.

Na het ontbijt spullen pakken: kijker, heet water, speaker (klinkt heel groot, maar is slechts 10x10 cm en fototoestel. De prachtige kaplaarzen (met camouflage print) gekocht in Nanchang gingen aan. We (Robin, Xiaoying en haar man) gingen naar een locatie vlakbij het onderzoekscentrum. Hier was een perfect habitat voor de Japanse grasvogel maar omdat het van de weg afweek, moesten we maatregelen treffen. Het water in dit moeras gebied is namelijk besmet met een parasiet die de waterslak als tijdelijke host heeft. Kaplaarzen en plastic hsndschoentjes om te voorkomen dat het water (wat ook op de bladeren zit) met ons in aanraking kan komen. De parasiet gaat namelijk via de huid naar binnen en verspreid zich via de lever. Het blijft een naar idee. We gingen diep het veld in en sommige plekken waren drassiger dan anderen. We hadden een bamboe stok mee om de kijken waar het begaanbaar was. Het was een heel avontuur. In een rijtje door het veld. Naast het gras dat varieerde in hoogte, stonden er op sommige plekken groepjes riet. Hier stond ook dood riet en dood gras tussen. Deze patches zijn ideaal voor onze vogel. We waren er al een paar gepasseerd toen we in de verte het bekende tril gedeelte hoorde. En ja hoor, even later een prachtige vlucht waarbij de warble gezongen werd. Hier zitten ze dus ook! En dat op 5 minuten lopen. In datzelfde plekje zat nog een ander mannetje. Even later zagen we dat erachter nog twee individuen vlogen en zongen. We hebben een groot deel van dit gebied uitgekamd en in totaal 16 individuen gevonden.

Om half 12 liepen we terug voor de lunch. Voor het eerst varkenspoot gegeten, niet het bot maar het vlees wat eromheen zit. Gek idee, maar ik vind het een goed ding dat ze hier bijna alles van het dier opeten. Xiaoying zei dat de huid van het varken goed helpt tegen een verbrande huid. Toen nog maar een paar keer opgeschept.

Na de lunch zijn we het dorp hier ingegaan. Vooralsnog goed ingepakt want de baas waarschuwde ons voor de vele straathonden die nare ziektes met zich meebrengen. Het was 10 minuten lopen. Toen we het dorp binnenkwamen was er aan onze linkerhand een school. De kinderen keken ontzettend verbaasd en wezen naar ons. Er komen hier nooit Westerse mensen en zij hadden dat blijkbaar ook nog nooit gezien. Het was inmiddels flink gaan regenen. Vanmorgen waren dit maar een paar druppels. Na 5 minuten kwamen we bij de lokale supermarkt. Robin en ik hadden dit totaal niet aangezien voor een supermarkt. Overal stonden dozen opgestapeld. Alle producten stonden door elkaar. Noedels, kaplaarzen, paraplu's, koekjes, tandpasta en hoeden. Xiaoying en haar man kochten kaplaarzen. Die hadden ze vanmorgen geleend van het instituut. De vrouw van de supermarkt deed haar schoenen uit en klom een trappetje op naar een zolder. Ze riep wat en gooide wat laarzen naar beneden.

Drie andere mensen kwamen zich er mee bemoeien. Robin en ik hadden een regenpak nodig. We hadden waterdichte jassen maar een regenjas en broek is toch fijn en beschermd ook beter tegen het geïnfecteerde water dat soms omhoog kan spatten met auto's die voorbij reizen of als je door het hoge riet moet banjeren. Ik werd geholpen door een oude vrouw. We kregen ook handschoenen die we tot onze ellebogen moesten optrekken. Ze gebaarde driftig. Ohh, ze moeten onder de regenjas en niet erboven. Doordat mijn regenpak helemaal blauw is, voelde ik me net een smurf. Het zat wel lekker en omdat het hier erg kan regenen fijn om te hebben. Ook kochten we een typisch Chinese hoed tegen de zon. Alhoewel, Robin kreeg een soort van cowboy hoed, meer Amerikaans. Iedereen moest erg lachen toen hij hem opzetten, maar hij pastte goed, dus hij koos voor die. Nu lag iedereen helemaal dubbel. Xiaoying en haar man onderhandelde over de prijs en we betaalden 58 yen. Robin pastte alleen een andere regenjas die wat duurder was en kocht een paraplu, in totaal 80 yen.

Omdat het hard regende, besloten we om de regenkleding aan te hadden. Er werd hard om ons gelachen. Twee Westerse smurfen met camouflage kaplaarzen, dat is ook wel een gek gezicht. We moesten zelf ook lachen.

Terug bij het onderzoekscentrum besloten Robin en ik weer het veld in te gaan, naar dezelfde populatie als waar we vanmorgen waren geweest. We hadden nu rood touw bij ons om de individuen te markeren. Door een klein stukje touw aan het riet te knopen, kunnen we de territoria van de verschillende individuen in het vervolg makkelijker vinden. Xiaoying en haar man bleven om te werken. Ze moesten beiden nog veel doen voor de universiteit waar ze werken (Forestry University of Harbin).

Net toen we de laatste individuen aan het markeren waren, begon het nog harder te regenen. Gelukkig hadden we de paraplu bij ons en na de laatste twee, gingen we snel terug. Het was inmiddels al half 5.

Om 6 uur gingen we weer eten, dat was opnieuw een hele belevenis. Omdat de baas, onderbaas Fong en de Chinese studente die Engels spreekt en onderzoekt doet naar de witte kraanvogel morgen naar huis gaan, hadden we een speciaal diner. Er was blijkbaar een kamer naast de plek waar we normaal eten. De kamer was helemaal aangekleed en had de gordijnen die ook in mijn kamer hangen. Ook was er hier een verwarming. Er stonden flessen drank op tafel (normaal nemen we ons eigen drinken mee). We namen plaats. Zoals iedere keer kon je zelf met stokjes van ieder gerecht pakken. Dit keer was er kip. Xiaoying vertelde dat dit de oranje kip was, die ik vanmiddag nog op het erf had zien lopen. Ook de vis die we gister in een bak hadden gezien achter de keuken was opgediend. Ze zijn erg zelfvoorzienend. We eten iedere dag groenten uit eigen tuin. Zo waren ze gister druk bezig met bamboe hakken en was dit vandaag ook opgediend. Van het hete eten heb ik gelukkig niet veel last meer. De gerechten met hele pepers vermijd ik nog wel, wie weet dat dit volgende week lukt.

Xiaoying vroeg of we wijn wilden. Robin had daar wel zin in, maar ik sloeg over en kreeg daarvoor in de plaats yoghurt. Ik vond het vervelend om nee te zeggen, iedereen nam wijn dus ik had een beetje het gevoel dat ik onbeleefd was. Maar ik drink niet graag. Vooral als ik moe ben en een lange dag achter de rug heb, stijgt het snel naar m'n hoofd. Opeens stond iedereen op en we begonnen met proosten. Het was een heel ritueel. Met de rechterhand hou je het glas vast en de linker hou je plat eronder. Het is belangrijk dat je naar beneden beweegt en het glas wat schuin houdt als je proost. Dan neem je een slok en buig je met het hoofd en til je het glas omhoog. We gingen weer zitten. Robin keek nogal moeilijk na een eerste slok. Het was blijkbaar geen wijn zoals wij die kennen, maar hele sterke drank. Omdat Robin dacht dat het wijn was, had hij een heel frisdrankglas vol. Gelukkig wilde er nog iemand (die een half vol glas had) met hem ruilen. Iedereen moest hard lachen.

Tijdens het diner werd dit ritueel nog zo een 20 keer herhaald. Iedere keer werd er op een of meerdere personen geproost. Wij hebben ook een paar keer geproost, naar de baas en onderbaas om te bedanken voor de goede zorgen, het verblijf en het eten. Xiaoying vertaalde het voor ons. Ik vond het fijn om contact te kunnen hebben met ze. Dat was in de afgelopen dagen nog niet op deze manier gebeurd. Ook fijn om dankjewel te zeggen. Het is toch wel wat dat ze ons twee grote kamers aanbieden waarin ze normaal tot 6 Chinese studenten kwijt kunnen.

Vooral als Xiaoying volgende week weggaat, zag ik er eerst erg tegenop om alleen te zijn. Maar we hebben dit goed besproken. Ze zal altijd via de telefoon bereikbaar zijn voor noodgevallen. Ook kunnen we iedere donderdag of vrijdag een boodschappenlijstje meegeven aan de baas. Hij gaat ieder weekend met de auto naar Nanchang en doet boodschappen voor de hele week en koopt dan met name fruit. Ook zal hij ons waarschijnlijk op het vliegveld afzetten over drie weken. Wat erg fijn is, aangezien het lastig is voor ons om met de bus te gaan. We zouden dan 2 keer moeten overstappen. En aangezien zelfs de nummers in het Chinees zijn, was dit een hele opgave geweest. De onderbaas Fong kan gelukkig goed Engels. Met hem kunnen we ook altijd communiceren. Xiaoying verteld dat alle Chinese studenten al vroeg Engels leren. Maar omdat ze het verder nooit nodig hebben in het dagelijks leven, het snel verwaterd. Ze zei dat daardoor de drempel nogal hoog is voor een meeste Chinese studenten om Engels te spreken. Ze zei dat we dit goed moeten oefenen, zodat het makkelijk voor hen wordt.

Na het eten geskyped met Emma (mijn tweelingzus) en Hans (mijn vader). Afgelopen zondag met papa en mama vanuit het hotel al even geskyped. Merk op die momenten dat ik thuis ook wel erg mis. Vooral als ik 's avonds na een hele dag druk bezig zijn even tot rust kom. Maar dat hoort er natuurlijk ook bij. Alles is heel anders hier, wat ik erg wennen vind. Ik ben nog nooit zo lang en zo ver van huis geweest. Ik ben erg blij met het contact dat ik kan leggen dankzij de wifi die we hier hebben. Ook vind ik het heel leuk en fijn om de reacties van jullie op mijn blog te lezen! Dankjulliewel daarvoor. Wat begon als een blog voor met name mijn familie is uitgegroeid tot een populair blog (aldus Reislogger) met inmiddels 180 bezoekers en meer dan 2200 paginaweergaven. Leuk!

Met wat zalf gazen op mijn gezicht vanwege de blaren (ik schaam me hier toch wel erg voor. In NL smeer ik me bij het minste zonnetje al in & met zonnebrand factor 50 en pet in m'n koffer, is dit toch wel stom... Maar goed, weer een ervaring rijker) ga ik hopelijk weer lekker slapen. Na een wellicht spannende verkiezingsuitslag (bedankt trouwens voor mijn stempas inleveren, mama) hoop ik dat jullie ook lekker slapen. Tot morgen!