Dag 6: Op zoek naar meer vogels

Vannacht onrustig geslapen omdat ik erg last had van mijn verbrande gezicht. Vanmorgen werd ik wakker met een ontzetten opgezwollen gezicht en open blaren op mijn voorhoofd. Ook mijn ogen waren erg dik. Ik denk een allergische reactie op de zon. Vandaag zou het droog blijven en de zon zou misschien doorbreken, dus ik nam maatregelen. Zalfgaas erop, steriel katoenen gaas erop, vastgeplakt met pleistertape en pet eroverheen. Blij dat ik een uitgebreid EHBO tasje had meegenomen. Nog één dichte blaar op mijn wang afgeplakt voor de zekerheid. Dit was ik op mijn charmantst.

Het ontbijt begon bijzonder. Terwijl ik in de grote pan met noedels&ei aan het roeren was, kwam er ineens een kippenkop tevoorschijn (met snavel, oog en kam). Dit was de kippensoep van gisteravond. Ik heb de noedels en ei die eromheen lagen eruit uitgevist en dacht maar zo: het zal wel zorgen voor de lekkere smaak van de soep. Ik weet ook niet of het gebruikelijk is om de kop op te eten. Niemand heeft het opgeschept. Of misschien is het een delicatesse.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en kregen een lift van twee jongemannen die hier werken en op bezoek gingen bij een onderzoekscentrum verderop. We werden afgezet vlak voor de uitkijktoren (lantaarnpaal 7 om precies te zijn) om locatie 3 uit te kammen. Dit wil zeggen, ieder individu opzoeken en noteren op een soort van kaart. We gebruikten rood touw om het territorium aan te geven. We telden hier 15 individuen. We komen in de buurt! We hebben er 40 nodig om ons onderzoek uit te kunnen voeren.

Op dezelfde plek als afgelopen dinsdag, zaten weer de twee Siberische witte kraanvogels (zie foto's). Wat was het gaaf om deze zo te zien. Omdat het een redelijk lang gebied was en het nogal wat moeite kosten om door het moeras en hoge gras en riet te struinen, duurde het de hele ochtend. We waren hier gelukkig op voorbereid en hadden lunch meegenomen. Geen gesmeerde broodjes, maar fruit. Ook gaf Xiaoying ons gedroogd zeegras, volgens haar een Chinees lekkernij. De zon kwam af en toe te voorschijn en het was meteen warm. Door alle lagen die ik aanhad (kleding + regenbroek + 2 paar sokken + regenlaarzen + skijas met daaronder een paar lange dikke schoonmaakhandschoenen die tot mijn oksels komen), was het best warm. Gelukkig kon ik wat uittrekken toen we op de weg gingen lunchen. Af en toe kwam er een vrachtwagen voorbij. Dan moest ik even mijn pet vasthouden, anders waaide deze weg. Ik had hem wat losser gedaan zodat mijn ingepakte voorhoofd ook wat lucht kreeg. 

Na de lunch wilden we locatie nummer 2 checken. Dit ligt aan de andere kant van de weg, maar iets meer naar het onderzoekscentrum toe. Het was nog een hele opgave om hier te komen. Er lag namelijk een rivier tussen de weg en het gebied waar we meerderen grasvogels hoorden. De andere locatie die we afgelopen dinsdag links van de weg hoorden (bij de negende lantaarnpaal vanaf de toren), konden we helemaal niet bereiken. 

Na een paar overgangen te proberen, hadden we er één gevonden. Er waren twee bakstenen schuin in het water gelegd, waar je precies op kon staan om naar de overkant te komen. Het water was niet diep, maar je zakt er wel snel in weg. Daarnaast wil je het liefst zo min mogelijk contact met het water hebben, vanwege de parasiet. 

We kwamen in een ontzettend gesloten gras- en rietveld. We konden niet te dicht achter elkaar lopen, anders katapulde je steeds riet naar de persoon achter je. Ook hier was het drassig en moeilijk om doorheen te komen. Al snel hoorden we meerdere individuen zingen. Dit was een ontzettend groot gebied. Op een gegeven moment kwam er een soort van dam. Wanneer Poyang meer op haar grootst is, komt het tot hier. Dit is vlak na het regenseizoen en was vorig jaar in april-mei. Ook groten delen van de weg zijn dan overstroomd en onbereikbaar. Alleen met een boot kun je oversteken. Ik ben benieuwd of wij dit zullen meemaken. De stijging van het waterpeil is één van de grootste bedreigingen voor de Japanse grasvogel, die haar eieren op een nest vlak boven het water legt. Veel nestelingen verdrinken wanneer het water stijgt. Er staat dus zowel voor de vogel als voor ons wat druk achter. Voor ons om het onderzoek op tijd af te ronden, want anders kunnen we de locaties niet meer bereiken. En voor de vogels om op tijd te gaan broeden, zodat de nakomelingen op tijd uitvliegen. 

In deze locatie vonden we nog eens 8 vogels. 16 (locatie 1) + 8 (locatie 2) + 15 (locatie 3) = 39. Daarnaast hebben we nog het eenzame individu dat zich links na de drie splitsing bij de uitkijktoren bevindt. 40!

Op locatie 1 zitten we waarschijnlijk meer dan we dachten, maar omdat deze verder weg zitten, wilden we eerst kijken hoever we kwamen met de andere twee locaties. We kunnen altijd nog deze inschakelen, mocht het toch te weinig blijken door de pilots die we doen. De vogels kunnen hierdoor namelijk beïnvloed raken, waardoor er een ander resultaat kan ontstaan dan wanneer er niet van tevoren playback met hen gedaan was. 

Het was weer ruim een uur terug lopen. Het begin op kaplaarzen en toen deze droog waren hebben we ze gewisseld met de wandelschoenen die we mee hadden genomen. Dit liep toch een stuk prettiger terug. Dat Robin en ik het warm hadden gekregen, bleek wel uit de condens die aan de binnenkant van onze regenbroeken zat. Drijfnat van binnen. Snel uit. Onderweg nog wat mooie vogels gezien, waarvan Xiaoying voor mij de Engelse namen gaat opzoeken. Ook zagen we weer de blauwe kiekendief. Er staan foto´s van de vogels (met dan aan Robin) die we onderweg tegenkwamen bij vandaag, mocht iemand weten welke soorten het zijn, dan hoor ik het graag. 

Toen we terugkwamen, hebben Robin en ik de foto's gekeken die hij de afgelopen dagen had gemaakt. Zijn camera kan wat verder inzoomen dan de mijne, waardoor de vogels beter zichtbaar waren op zijn foto's. Toen was het al snel tijd voor het avondeten. We aten alleen met de kokkin en haar man. De rest was allemaal naar huis gegaan voor het weekend (dat hier blijkbaar vroeg begint). Wat hadden we een honger en gelukkig was er zoals altijd eten genoeg. Het was erg lekker. Drie soorten vis uit het Poyang meer. Zo behendig als Xiaoying graatjes met haar stokjes uit haar mond kan vissen, lukt mij helaas nog niet. Uitspugen naast je boord mag gelukkig ook. Aan het smakken en slurpen ben ik al helemaal gewend geraakt en ik merk dat je dit ook een beetje gaat overnemen. Het eet ook gewoon makkelijker, vooral als je noedels eet. 

De dochter van kokkin Antie was gekomen voor het weekend. Ze had sinds gister een puppy, die ze meegenomen had. Leeeeeeuk! Alleen niet aaien... Het beestje was erg jong en zag er niet heel gezond uit. Ik denk dat hij net zo groot als mijn dwergkonijntje Peer is. 

Toen we na het eten naar buiten liepen, was het alweer donker buiten. Wat gaan de dagen hier snel. Zo even lekker douchen en m'n bed in. Voor jullie nog een hele fijne middag en alvast lekker slapen! Veel liefs vanuit het verre China.