Dag 30: Sightseeing in Harbin

Helaas weer een nacht onrustig geslapen. Het is vooral erg warm in mijn kamer en ik werd midden in de nacht helemaal zwetend wakker. Wat eigenlijk wel bijzonder is, aangezien het nog vroor vannacht. Het zijn gelukkig dubbelzijdige ramen waardoor ik geen last heb van de auto´s en vrachtwagens die over de 8-baanse weg tegenover het complex voorbij sjeezen.

Om 8 uur stonden Aaron, Lilly en Wang voor de ingang klaar om met ons te ontbijten. Het was nog even moeilijk om eruit te komen, omdat we nog geen pasjes hebben. Die heb je nodig om het gebouw in en uit te gaan. Antie was er niet, maar gelukkig heeft een student van de 1e verdieping (begaande grond) ons geholpen. We mochten met zijn pas naar buiten.

We gingen ontbijten in een restaurant om de hoek van onze kamers. Er stond een soort van ronde mand met meerdere verdiepingen in de keuken. De kokkin deed hem open en er lagen een soort dumplings in, maar dan gestoomd in plaats van gekookt: gevulde buns. Iedere laag van de mand bevatte verschillende smaken. Aaron koos er een aantal uit. Ook kregen we rijstesoep, maar deze keer met zwarte rijst. Daarnaast hadden ze voor iedereen een thee-ei besteld (om alvast in de stemming voor Pasen te komen haha). Dit was een ei gekookt in thee (en niet zoals wij die kennen als een ijzeren ei die je in de thee hangt). Het was erg lekker allemaal. Bij het afrekenen hoefden we maar 3 yuan te betalen (+/- €0,50).

In het restaurant vroegen verschillende gasten waar we vandaag kwamen. Aaron en Lilly legde het uit. Blijft toch wennen hoor, al die ogen op je gericht.

Na het ontbijt liepen we naar de bushalte. Daar moesten we nummer 1 naar Harbin hebben. Helaas reed hij net langs toen we aankwamen. Maar gelukkig kwam de volgende al na nog geen 5 minuten wachten. We moesten weer 1 yuan betalen en bleven zitten tot de eindhalte. Het was druk in de bus en we moesten de eerste helft staan. De eerste bezienswaardigheid op het programma was: Laodawai Chinese Baroque The District of History and Culture. Het was een gigantisch complex (zie foto’s voor een plattegrond) met diverse gebouwen in barok stijl die ruim 100 jaar geleden zijn gebouwd. Ja, dit is het oudste wat hier in Harbin staan. Een hartstikke jonge stad dus, ontstaan in 1898 met de komst van het Chinese Oosterse treinspoor, dat door Rusland is aangelegd. Dit treinnetwerk verbindt diverse Noordoost-Chinese en Russische plaatsen met elkaar. Harbin is nu de hoofdstad van de Heilongjiang provincie. Het is ook de dichtstbevolkte stad in Noordoost China. 

In dit complex waren de Russische invloeden nog niet zo duidelijk te zien. Veel gebouwen hadden een grote binnenplaats. Er waren nu vooral veel kunstgalerijen, theehuizen, wijnhuizen en kruidenierswinkeltjes gevestigd in de prachtige panden. De eerste die we naar binnen liepen was een kunstenaar die schelpen in zijn schilderijen verwerkte. Hij maakte onder andere schilderijen van de ijssculpturen die hier gedurende de winter staan. Het parelmoer van de schelpen gaf er een mooie draai aan. Een tweede kunstgalerij die we binnenliepen had een Russische naam en daar waren allerlei snijwerken van hout te zien. We werden door het meisje van de galerij al druk gefotografeerd toen we binnenkwamen.

Toen we verder door het Laodawai complex liepen, kwamen we onderweg de lokale markt tegen, die hier elke dag staat. Overal was een beetje hetzelfde te zien: natuurstenen, sieraden, antiek en veel oud Chinees briefgeld en munten. Aaron heeft een liefde voor antieke spullen en pakte van alles vast om er beter naar te kijken. Hij vertelde dat veel namaak is wat er op de markt ligt en dat het moeilijk is om onderscheid te maken tussen kunst en kitsch.

We liepen naar een andere bushalte en Lilly vroeg onderweg aan diverse verkopers van gekke haardingetjes (bijtjes en hartjes diademen die heen en weer bewogen) de weg. Uiteindelijk kwamen we bij de bushalte aan en stonden we even heerlijk in het zonnetje. Het was ongeveer 16 graden met een sterke zon. Regen hebben ze hier al een tijd niet gehad en iedere dag zon is hier heel normaal. Lekker hoor! Het deed me erg denken aan wintersport, de wat koudere temperaturen en wind gecombineerd met een heel sterk zonnetje. Vooral ’s avonds kan het hier nog goed koud worden.

Volgende stop: Great Avenue. De langste straat van Harbin en erg geliefd onder toeristen en winkelliefhebbers. De Russische invloeden waren hier wel duidelijk te zien: gouden Romeinse standbeelden, koepeldaken en Romeinse pilaren verwerkt in gebouwen. Het was een soort mix tussen Chinese en Westerse architectuur. Ook in de winkels waren tegenstrijdige dingen te koop. Zo had de één twee notenkrakers voor de deur staan en kon je er patroesjka’s kopen. In de andere winkel kon je traditionele dumplings eten. Ook veel westerse winkels zoals H&M, Zara, Nike, Adidas en Jack Wolfskin kwam ik tegen.

Halverwege kwamen we een bakker tegen waar een gigantische rij voor stond. Blijkbaar erg lekker! Jammer dat er zo een rij stond, anders had ik ook wel trek in een broodje gehad. Ernaast kochten we een ijsje. En ook weer compleet anders van hoe wij dat kennen. Een ijsje op een stokje, maar dan geen water, maar het had een dikkere substantie, wellicht iets van yoghurt. Ook zaten er rozijnen in. Het was erg lekker en vulde in tegenstelling tot een waterijsje goed.

Great Avenue kwam uit bij een hoog standbeeld met daarachter de bekende rivier. Om daar te komen moesten we eerst een grote weg onderdoor. Bij het standbeeld werd ik al door meerdere mensen benaderd of ik met hen op de foto wilden. Uiteindelijk hebben Aaron en Lilly ze weggehouden en zijn we met z’n allen op de foto gegaan. Dit werd ook door veel mensen vastgelegd. Lilly, Wang en Aaron moesten hard lachen. Wat me opviel was dat ze op iedere foto een pose aannemen. Zo stonden ze vaak met de wijs en middelvinger omhoog (Peace) of hielden ze een duim omhoog. Dit doet echt iedereen hier. Andere poses zijn ook erg populair, zoals naar iets wijzen.

Achter het standbeeld lag de Songhua rivier. In de winter wordt het ijs hier meters dik en wordt er veel op geschaatst. Het was een hele brede rivier die je op verschillende manieren kon oversteken: met een traditionele boot (draak of pauw), eitjes lift (van de wintersport), autoweg of hogesnelheidstrein. De laatste zullen we over twee a drie weken naar Panjin nemen. Met ruim 300 km/uur komen we dan door drie verschillende provincies. Ook van Panjin naar Beijing zullen we de trein nemen. Het is erg gebruikelijk hier. Maar wanneer de afstand te groot is, zoals tussen Nanchang en Harbin, is vliegen natuurlijk ook een optie.

Er lagen hier en daar nog wat ijsplaten in het water van de rivier om maar weer even aan te geven hoe koud het hier kan worden. Er waren heel veel Chinese toeristen, maar wij waren de enige uit het Westen. Langs de rivier waren veel mensen druk in de weer met het vangen van kleine visjes en kikkers die daar af en toe tevoorschijn kwamen. Ze werden gevangen met netjes en in plastic flesjes gedaan. We vroegen ons af wat er daarna met ze zou gebeuren: vrijgelaten of mee naar huis? Ik hoopte het eerste. Dit trok ook de aandacht van de drie Wildlife studenten, die ook zo een kikker te pakken hadden. Hij werd op zijn ruggetje gelegd om zijn buiktekeningen te bekijken. Ze wilden terug op de campus opzoeken welke kikker het was.

Na een heel stuk langs de rivier te hebben gelopen, was het tijd voor lunch. We gingen een restaurant naar binnen en rechts na de ingang stonden diverse waterbakken met hele grot vissen. Ernaast lagen ze op een dienblad opgediend. We werden naar een afschermde ruimte geleidt en gingen hier zitten. Blijkbaar is het hier heel gebruikelijk dat je niet met z’n allen naast elkaar eet, maar in aparte kamers of afgeschermde ruimtes.

Lilly en Wang bestelde diverse traditionele Harbinse gerechten voor iedereen om te delen. De eerste was heerlijk! Een soort gefrituurd deegbakje met daarin gehakt, paprika en uitjes. Natuurlijk kregen we ook allemaal een kom rijst. Het tweede gerecht was een grote schaal met broccoli en hele langwerpige paddenstoelen. Dit was op smaak gebracht met olie en knoflook. Daarna kwam al het toetje (de laatste twee gerechten deden er wat langer over): een soort schuimtorentjes met bosbessensaus. Dat was lang geleden, dat ik een toetje of überhaupt iets zoets heb gegeten.

We hadden het tijdens de lunch over onze familie en vrienden. Zo zijn Aaron en Wang enig kind, zoals velen in China. Lilly heeft een 8 jaar oudere zus die moeder is van twee kleintjes. Ze bewonderden mijn tweelingzus Emma. Aaron vond ons erg op elkaar lijken, maar Wang niet. Ook het studiestelsel kwam ter sprake. Zo krijg je in China alleen geld van de overheid als je goede cijfers haalt. Wanneer een student slechte cijfers haalt, wordt diegene door zijn/haar ouders van de studie wordt gehaald, omdat het anders te prijzig wordt. Gelukkig zat het bij deze drie (en de andere twee) studenten wel goed, ze waren niet voor niks geselecteerd.

De laatste twee gerechten waren twee zoete gerechten, maar geen toetjes. De één was gefrituurde kip met een deeglaagje eromheen. Dit had een zoet en zure smaak, typisch voor voedsel uit Harbin. De ander waren paarse aardappel balletjes die met veel suiker op smaak waren gebracht. Lekker hoor, dat zoete eten. We zaten bomvol en we namen de restjes mee in plastic bakjes.

Daarna was het tijd voor misschien wel het meest bekende gebouw in Harbin: St. Sofia Church. Een kerk die niet meer in gebruik is, maar als museum gebruikt wordt om de geschiedenis en ontwikkeling van Harbin tentoon te stellen. Op het plein verschoof de aandacht van de Chinese toeristen naar ons in plaats van de kerk. Veel van hen wilde met ons op de foto en anderen maakten filmpjes en foto's. Ook toen we met de drie studenten op de foto gingen, werd dat niet alleen door onze camera vastgelegd. 

We gingen de kerk in en de wanden waren volledig bedekt met zwart wit foto's. De muur- en plafondschilderingen waren helaas aan het vergaan en bladderden hier en daar van de muur. Een kopie van het laatste avondmaal hing er ook. St. Sofia church is ontzettend klein, maar heeft een mooie uitstraling. Een groep duiven vloog constant om de kerk heen. Het was een mooi gezicht.

Het einde van de middag was alweer aangebroken en nadat Lilly weer hier en daar de weg vroeg naar de dichtstbijzijnde bushalte, zaten we in een overvolle bus terug richting te campus. Hier gingen Lilly en Wang naar hun kamer en spraken we af met Aaron en Raven om vogels te gaan spotten in het bos. Althans bos, het is meer een aanplant bomenpark met grote asfaltpaden. Het park is door de universiteit aanplant en de verschillende boomsoorten staan gegroepeerd. Naast de velen eksters zagen we ook twee koolmezen die ik een valkooi terecht waren gekomen. Het is een traditie in China om vogels te vangen, door het geluid af te spelen in de kooi. De vogel zal op de gesimuleerde indringer afkomen en op die manier gevangen worden. De vogels worden vervolgens op de illegale markt verhandeld. Omdat de boom met de kooi aan de andere kant van de rivier stond, konden we helaas niets doen.

Toen kwamen we de eekhoorns tegen. Qua grootte vergelijkbaar met de rode eekhoorns die wij kennen, maar deze zijn zwart/donker bruin van kleur. Ze waren druk bezig met de walnoten die de mensen voor ze op de grond hadden gelegd en in de bomen hadden gehangen. Je hoorde ze eraan knabbelen en knagen. Wat zijn het toch leuke beestjes om naar te kijken.

Na deze wandeling was de avond al aangebroken en ging de zon bijna onder. We zaten nog erg vol van de lunch en besloten met de restjes en wat fruit avond te eten. We gingen nog even naar het kantoor van Xiaoying om gebruik te maken van de wifi. Ik moest nog het blog van eergisteren erop zetten en maakte weer even contact met thuis. Daarna zijn we lekker op tijd gaan slapen, allebei stuk na een weer een dag met veel nieuwe indrukken. Wat maken we toch veel mee hier. Fijne dag en tot morgen weer!