Dag 29: Campus van Harbin verkennen

Na een helaas onrustige nacht in het oh zo luxe hotel, heb ik heerlijk gedoucht en me klaar gemaakt voor de eerste dag in Harbin. Ik was zo nieuwsgierig voordat ik mijn gordijnen opendeed, omdat ik de campus nog niet goed had gezien gisternacht in het donker. In de bus hiernaartoe hadden we wel wat indrukken gekregen, maar de wereld ziet er ’s nachts altijd zo anders uit. Er stonden veel hoge gebouwen en voor het hotel was een groot park met hoge bomen en veel bankjes. Het was ontzettend druk! Er was een constante stroom van studenten, en dat op een zaterdag.

We hadden om half 12 afgesproken met Xiaoying en haar man om te gaan lunchen. De meeste mensen die op de campus wonen en/of werken eten in de grote eethal. Daar is er maar één van op de hele campus. Die moet denk ik wel heel groot zijn om die 30.000 studenten en werknemers van drie maaltijden per dag te voorzien. Omdat wij maandag pas worden ingeschreven als studenten en dan pas onze pas krijgen, kunnen wij daar dit weekend nog niet eten. We gingen naar een ander restaurant om te lunchen, waar we wel met contant geld konden betalen. Het had ook iets weg van een eethal, het was een rechthoekige zaal waar langs de randen diverse eettentjes waren. Die bestonden alleen uit een balie met daarachter de keuken. Xiaoying zei dat we tijdens ons verblijf hier alles kunnen uitproberen.

We kozen nu voor “hotpot” (= hete pot). Dit is een traditioneel gerecht in Harbin. Hierbij wordt het voedsel gekookt in een grote pan met bouillon. Deze hele pan krijg je dan ook op het dienblaadje samen met een kom rijst en wat kale bouillon. Ik koos voor kip met andijvie en diverse paddenstoelen. Je kunt er zoveel ingrediënten aan toevoegen als je zelf wilt. Xiaoying en haar man deelden een pan en kozen dus voor meer toevoegingen. Per toevoeging betaal je een paar yuan. Het grootste verschil met het eten in Nanchang is de afwezigheid van de rode pepers. Dat was wel even wennen, want dan is er een stuk minder smaak aan alles. Na vier weken drie keer per dag gerechten met rode pepers eten, ben ik er erg gewend aan geraakt en is mijn smaak er misschien wel tijdelijk op aangepast. Een anders verschil tussen het eten in Harbin en Nanchang is, zo vertelde Xiaoying, dat Harbin veel meer rijstsoorten kent. Daarnaast worden er in Nanchang ook rijstnoedels gegeten, terwijl ze dat weer niet kennen in Harbin.

Het was een mega portie en ik kreeg het, zelf na een overgeslagen ontbijt, niet op. Met een volle maag gingen we de campus verkennen. We liepen langs het sportcomplex, waar een gigantisch geasfalteerd basketbalveld was. Om de paar meter stonden er basketbal netten. Het was helemaal vol met studenten die aan het basketballen waren. Hiernaast was de atletiekbaan, ook een gigantisch veld waar in het midden een voetbalveld stond. Hier kwamen we één van de studenten tegen waarmee we vanavond gaan barbecueën.  Ja, we zijn uitgenodigd voor een barbecue in een restaurant samen met Xiaoying, haar man, vijf geselecteerde Bachelor studenten en de master begeleider van Xiaoying, professor Lei Cheng. Ik heb trouwens geen idee hoe ik me een barbecue in een restaurant moet voorstellen, maar dat zullen we vanavond beleven.

Zijn naam is Chuang Chen, hij is één van de studenten van Xiaoying en gaat naar het Wildlife College van de universiteit. Hij speelt graag voetbal. Omdat Robin dit ook veel heeft gedaan (nu helaas niet meer vanwege een liesblessure), werd hij uitgenodigd om een keer samen te spelen. Er was nu een wedstrijd bezig tussen internationale en Chinese studenten.

Tussendoor zijn diverse parkjes aangelegd met veel bomen. Hierin zijn drinkflessen en bakjes met zaden, walnoten en maïskolven opgehangen. Dit is voor de eekhoorns, die hier veel zijn. Ze zijn erg geliefd op de campus. Helaas sneuvelen er veel jonge eekhoorns door de katten die op de campus gehouden worden.

Xiaoying vertelde dat er vorig voorjaar ook een nest boerenzwaluwen op de campus was. De jongen zijn uitgevlogen. Ze hopen dat ze dit jaar weer terugkomen en dat ze ze kunnen ringen om te kijken of ze ieder jaar terugkeren. Dit gebeurt ook o.a. door de 5 geselecteerde Bachelor studenten. Zij zijn uitgekozen voor een soort honours (eren) project vanwege goede cijfers en inzet. Dit wordt beloond met uitstapjes en zijdelingse projecten, zoals het boerenzwaluwproject en ons begeleiden.

We kwamen om half 2 aan bij het hotel. De campus is gigantisch! Net op tijd om voor 2 uur uit te checken. Xiaoying had één van de studenten gevraagd om ons te helpen met het verhuizen naar het studentenhuis. Dit was Aaron (ook een Engels naam die hij zichzelf gegeven heeft). Hij is, net als de andere vier, een tweedejaars Bachelor student aan het Wildlife College. Samen met Lilly (introduceer ik later) en Chuang Chen, doet hij een major in Animal Sciences (dierwetenschappen). Ik heb afgelopen half jaar de minor hiervan gedaan op de Universiteit van Wageningen. Maar dat is totaal niet te vergelijken. De opleiding heet niet voor niks “Wildlife” en is volledig gericht op zoogdieren en vogels. Voor planten en bomen is er een andere afdeling, die ze hier Biologie noemen. Waar mijn minor compleet gericht was op productie- en boerderijdieren (varkens, paarden, koeien, kippen etc.), is hun van gericht op tijgers, olifanten en dat soort grote zoogdieren en daarnaast ook vogels. En tijgers zijn er in China. Ze worden beschermd en er zijn diverse parken opgezet waarin er gefokt wordt om ze vervolgens in het wild uit te zetten. We zullen in de komende weken één van deze parken bezoeken. In de hal van het Wildlife College gebouw hangt een grote poster over het illegaal handelen van tijgerhuiden. De huiden worden naar dit gebouw opgestuurd en gecontroleerd of ze op een legale manier verkregen zijn. Deze afdeling van de universiteit heeft een goed samenwerkingsverband met een aantal universiteiten in Zuid-Afrika. Dat land is natuurlijk heel rijk aan Wildlife. Ik had al een aantal Zuid-Afrikaanse studenten op het voetbalveld gezien. Voor de rest heb ik nog niet veel internationale studenten gezien.

Oké, ik ben inmiddels een beetje afgedwaald. We gingen verkassen naar het studentenhuis voor internationale studenten. Het was tien minuten lopen en lag net buiten de campus aan een drukke weg, die we overstaken via een loopbrug. We werden ontvangen door een andere Antie (wat missen we haar en haar heerlijke eten trouwens!). Ze pakten lakens, dekbed en kussen voor ons en wees ons naar onze kamers. Het is een heel kaal en vervallen gebouw. Ook niet heel hygiënisch. Na de luxe waarin we de afgelopen maand in hebben vertoefd, was dit wel wat anders. Mijn kamer dit op de tweede verdieping (eigenlijk de eerste, omdat ze hier de begaande grond altijd de eerste verdieping noemen, 0 kennen ze niet). Dit was de meisjes verdieping en Robin zat op de derde verdieping. Een hele kale kamer met twee bedden, twee bureaus en twee kasten. Geen gordijnen en niks anders. Er zijn diverse ruimtes met douches, toiletten en wastafels aanwezig die we delen. Ook zijn er per verdieping twee keukens. Hierin is alle gerei door de studenten zelf aangeschaft. Iedereen gebruikt zijn/haar eigen keukengerei, hiervoor is gekozen vanwege de verschillende geloven die de studenten hebben.

Nadat we de spullen hadden achtergelaten, gingen we naar het Wildlife College. Dit is een blauw gebouw en doet me denken aan het van Steenis gebouw van de Leidse Universiteit. Xiaoying haar kantoor is op de zesde verdieping (5e) en daarnaast hebben wij ook een kantoor gekregen die we zullen delen met master studenten. Omdat we maandag pas ingeschreven worden, kunnen we ook nog geen gebruik maken van de wifi. Hier was gelukkig wel wifi aanwezig, waarmee we konden inloggen. Even snel contact opnemen met thuis. Ik was erg moe en alle nieuwe indrukken waren erg overweldigend. Ik merkte dat ik het moeilijk vond om tot mezelf te komen, omdat ik al een aantal dagen zo dicht met mensen om me heen ben. Gelukkig knapte ik wel op van de Chinese thee. Ook was Lilly er inmiddels bijgekomen, een meisje uit Noord-Mongolië. Ze kwam van vioolles. Ik vroeg haar naar haar familie en ze vertelde dat haar vader haar naar de campus had gereden (ruim 24 uur waren ze onderweg) om te verhuizen. Ze ziet haar familie maar twee keer per jaar in de grote vakanties. Ineens werd mijn heimwee stukken minder. Ze woont nu bijna twee jaar op de campus en ze was 19 toen ze hiernaartoe kwam. Omdat iedereen in het weekend hier ook blijft, maak je volgens mij wel vrienden voor leven op de campus. Je eet drie maaltijden met elkaar per dag en trekt altijd met elkaar op. Ze woont in het studentenhuis voor Bachelor studenten en deelt een kamer met vier andere meiden. Oke, ik waardeerde mijn nieuwe kamer ook weer wat meer.

Het is hier erg goedkoop om een kamer te huren, slechts 500 yuan per maand (+/- € 70,-). Als je een kamer alleen wilt, kost het het dubbele. Omdat het druk is op de meisjesgang, kan ik er nog een studente bij verwachten komende weken.

Ohjeej, weer een beetje afgeweken, maargoed, een uur later liepen we dus naar het barbecue restaurant. Het restaurant had in het midden diverse tafeltjes staan en aan de zijkanten deuren met VIP erop. Wij gingen VIP2 naar binnen. Er stond een lange tafel die al helemaal gedekt was. Aan beide uiteinden stond een soort gourmetstel, maar dan niet met die kleine vakjes, maar één groot vak. Hier lag een papier op de bodem. Ahhh niet barbecueën maar een soort van gourmetten! Nu snapte ik het. We hadden inmiddels ook kennis gemaakt met een hele lange, grote jongen: Raven. Hij is dé vogelkenner van het stel. Hij gaat vaak nog voor collegevogels kijken en luisteren. Hij had een recorder bij zich en liet diverse vogels horen. Ook ontmoette we Wang, een meisje dat het dichtste bij Harbin woont. Zo, alle vijf studenten zijn voorgesteld. In de loop van de tijd zullen jullie ze ook beter leren kennen.

Na een tijdje kwam ook de professor binnen. Iedereen ging meteen staan en we gaven hem een hand. Hij kon helaas geen woord Engels, maar Xiaoying vertaalde alles. We kregen een menukaart en Raven hielp ons met het lezen van het menu. We konden dus diverse dingen bestellen om op de gourmet plaat te leggen. Zowel vlees als groenten. Maar halverwege bleek dat Xiaoying en haar man al hadden besteld. Het is hier gebruikelijk dat je alles deelt. Ze hadden de meest traditionele gerechten gekozen, die een tijdje later (rauw) op dienbladen binnen kwamen. Ze werden in een rek aan beide kanten van de tafel gezet. Xiaoying en ik ontfermde ons over de rechter gourmetplaat en Raven en Chuang Chen over de linker. Eerst olie op het papier en dan het gerecht. We hadden ook een bakje met uienringen, knoflook en andere smaakmakers op. Die kon je aan het vlees op de gourmetplaat toevoegen om het meer smaak te geven. Er waren ook twee rauwe gerechten op tafel gezet: komkommer met soyasaus en knoflook & peer geserveerd in rode wijn. Er werd veel vlees gegourmet, wat inderdaad voldeed aan het idee van een barbecue.

De jongens gingen allemaal aan het Harbinse bier. Ik heb het ook even geproefd, maar smaakte nauwelijks verschil met het bier uit Nanchang. Natuurlijk ben ik absoluut geen bierkenner, dus kan ik er weinig over zeggen. Maar het alcoholpercentage, de kleur, de lichte smaak waren vergelijkbaar. Het was niet ineens donker, zwaarder bier. Er werd weer veel geproost. Hierbij werd er bedankt, toegesproken en levenslessen gedeeld. Het blijft een bijzonder ritueel. Wanneer je met bier proost, is het trouwens de bedoeling dat je na het klinken het glas volledig leegdrinkt. En nee, het zijn niet zulke kleine glazen kommetjes als we bij de thee kregen.

Professor Feng Lui is vorig jaar met pensioen gegaan. We hebben veel aan hem te danken. Hij is namelijk diegene die onderzoek naar onze grasvogel (Locustella pryeri sinensis) is gestart. Hij heeft er een levenswerk van gemaakt en is dan wel met pensioen, maar hij is er altijd nog mee bezig. Hij heeft de meeste populaties in China ontdekt. Xiaoying is hiermee verder gegaan en langzamerhand zal zij zijn werk gaan overnemen. Hij is haar daar erg dankbaar voor, dat bleek ook uit het vele proosten.

Tegen een uur of half 9 waren de dienbladen zo goed als leeg en namen we afscheid van elkaar. De professor ging naar huis en wij spraken een tijd en plek af om morgen met de studenten te ontbijten. Daarna willen ze ons graag het centrum van Harbin laten zien. Maar eerst: slapen!